Ze hebben genoeg gewerkt, het wordt tijd dat ze op hun gemak kunnen leven
Hans Dhaese hoorde van een kennis over project Alex en was meteen geïntrigeerd. Toen zijn ouders een tijdje later vertelden dat ze wilden verhuizen, waren ook zij snel overtuigd. Ondertussen wonen ze al een aantal maanden in hun assistentiewoning en heeft de heimwee naar het grote huis met tuin plaatsgemaakt voor appreciatie voor het goed bereikbare, zonnige appartement in hartje Maldegem.
“Mijn ouders hadden één duidelijke vereiste: ze wilden verhuizen, maar het moest naar Maldegem zijn. Ze woonden hier een kilometer of vier vandaan, en alles wat ze deden vond in deze regio plaats. Een logische vereiste dus”, legt zoon Hans uit. “Toen ik hen dit project liet zien, waren ze dan ook snel overtuigd.”
Maar de stap naar een appartement was niet makkelijk. “Ze komen van een huis met een grote tuin, en om van daaruit naar een appartement te verhuizen, dat was een heel grote stap. Maar het werd allemaal te veel: mijn vader werkt graag in de tuin, maar hij kreeg het niet meer gebolwerkt en ook het huis met drie slaapkamers werd te groot om te onderhouden. Ik vond vooral dat ze genoeg gewerkt hadden, en dat het tijd werd dat ze op hun gemak gingen leven.”, vertelt Hans.
“Eens de stap om te verhuizen gezet was, is die heimwee snel omgeslagen. Nu hebben ze zoiets van ‘misschien hadden we het zelfs vroeger moeten doen.”, lacht Hans. “Natuurlijk is het zoeken en aanpassen: vroeger hadden ze bijvoorbeeld meer voorraad van alles in huis, en daar is nu geen plaats voor. Maar als je elke week naar de winkel gaat, heb je niets tekort, en ze zitten hier ook zo centraal, dat als er eens iets mist, ze binnen de vijf minuten bij de winkel staan.”
Allemansvrienden
De centrale locatie van het appartement is voor Hans en zijn ouders ook van groot belang. “Mijn vader is 88, mijn moeder 83, ze worden dus stilaan iets minder mobiel. Het is makkelijk dat ze hier geen auto meer nodig hebben. En dat ze dan ook geregeld andere mensen tegenkomen, is mooi meegenomen.”
Ook het sociale aspect is een mooie troef, vindt Hans. “Als je met mijn ouders naar buiten gaat om ‘even vijf minuutjes’ te gaan wandelen, kan je er zeker van zijn dat je een uur onderweg bent. Als ze de voorbijgangers nog niet persoonlijk kennen, herkennen ze hen wel van ergens, en dan zijn ze vertrokken. Ze hebben meer contact dan vroeger, omdat ze hier niet meer alleen zitten.”
Beter dan een rusthuis
“Voor mij als zoon is dit de ideale oplossing. Mijn zussen en ik hebben gemoedsrust, want als ze hulp nodig hebben is die daar, maar ze hebben ook nog hun vrijheid. Als ze nu naar een woonzorgcentrum waren verhuisd, hadden we ze het afgelopen jaar niet meer gezien, want die werden volledig afgesloten. Nu moeten we natuurlijk ook opletten, maar ze hebben beneden een balkon, waar we gewoon kunnen praten, en mijn zus kan ook nog gewoon bij hen binnen. Dat zou in een woonzorgcentrum wel anders geweest zijn.” besluit Hans. “Daar wilden ze trouwens ook niet heen, want in hun ogen zijn ze nog jong.”, lacht hij.